کد مطلب:125071 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:239
یاریگری و سخاوت
امام مجتبی علیه السلام دریای جود و بخشش و كانون مهر و عاطفه بود. فریادرس محرومان بود و یاور مستمندان، تا آنجا كه او را كریم اهل بیت خوانده اند. چه بسا افرادی كه از هستی ساقط بودند و در سایه ی عنایات حضرتش به نوایی رسیدند. تاریخ از بخششهای كریمانه ی او داستانها به خاطر دارد.
روایات می گوید: او سه بار همه ی اموال خود را در راه خدا قسمت كرد، حتی از دو جفت كفش و نعلین جفتی را خود برداشت و جفتی را در راه خدا داد.
زمانی از كسی مزرعه ای را خریداری كرد و پول آن را تماما پرداخت نمود، ولی بعدها خبر شد كه فروشنده به خاطر نیازش آن را فروخته است. امام بدون پس گرفتن پول، مزرعه را دوباره در اختیار صاحب اولش گذاشت.
روزی در مسجد دید كه مردی دعا می كند و می گوید: خداوندا، هزار درهم به من عطا كن كه مشكلم را برطرف سازم. امام او را به خانه برد، تفقد كرد و فرمود: ای مرد، حق ما را غصب كرده اند و اموال ما را به تاراج برده اند و چیزی از
[ صفحه 46]
مال برای ما نگذاشته اند، اندك موجودی ما را بپذیر. آن گاه ده هزار و به روایتی پنجاه هزار درهم به او عطا كرد.
او در كار احسان هرگز خود را طلبكار نمی دانست و چشمداشت تشكر و سپاس نداشت بلكه خود را مدیون آنان می دانست كه سبب شده اند حضرتش در صف اهل احسان قرار گیرد. او پیش از اظهار نیاز دیگران همین كه نیاز آنها را درك می كرد احسان می نمود و هرگز اجازه نمی داد عرق شرم بر جبین نیازمند بنشیند.
زمانی سوار بر اسب زیبایی بود، به شاعری كه قبلا درباره ی او بد گفته بود برخورد نمود. وی گفت: چه اسب زیبایی! همین كه امام علاقه ی او را به آن اسب دانست از آن پیاده شد و آن را به وی سپرد.
روزی در اعتكاف و در حال طواف بود كه مردی آمد و گفت: طلبكار مرا تهدید كرده و آبرویم در خطر است. امام طواف را قطع كرد و با او به نزد طلبكار به راه افتادند. ابن عباس گفت: گویا فراموش كرده اید كه در اعتكاف به سر می برید (و نباید از مسجد بیرون روید)!
امام فرمود: «رفع حاجت مؤمن امری ضروری است و برابر با سالیان دراز عبادت پروردگار».
گاه مالی را قرض می گرفت و در راه خدا زكات یا صدقه
[ صفحه 47]
می داد، و از این رو در اثر بخشندگی فوق العاده، به هنگام مرگ دیونی داشت كه بعدها ادا شد.
روایات می گوید: او سه بار همه ی اموال خود را در راه خدا قسمت كرد، حتی از دو جفت كفش و نعلین جفتی را خود برداشت و جفتی را در راه خدا داد.
زمانی از كسی مزرعه ای را خریداری كرد و پول آن را تماما پرداخت نمود، ولی بعدها خبر شد كه فروشنده به خاطر نیازش آن را فروخته است. امام بدون پس گرفتن پول، مزرعه را دوباره در اختیار صاحب اولش گذاشت.
روزی در مسجد دید كه مردی دعا می كند و می گوید: خداوندا، هزار درهم به من عطا كن كه مشكلم را برطرف سازم. امام او را به خانه برد، تفقد كرد و فرمود: ای مرد، حق ما را غصب كرده اند و اموال ما را به تاراج برده اند و چیزی از
[ صفحه 46]
مال برای ما نگذاشته اند، اندك موجودی ما را بپذیر. آن گاه ده هزار و به روایتی پنجاه هزار درهم به او عطا كرد.
او در كار احسان هرگز خود را طلبكار نمی دانست و چشمداشت تشكر و سپاس نداشت بلكه خود را مدیون آنان می دانست كه سبب شده اند حضرتش در صف اهل احسان قرار گیرد. او پیش از اظهار نیاز دیگران همین كه نیاز آنها را درك می كرد احسان می نمود و هرگز اجازه نمی داد عرق شرم بر جبین نیازمند بنشیند.
زمانی سوار بر اسب زیبایی بود، به شاعری كه قبلا درباره ی او بد گفته بود برخورد نمود. وی گفت: چه اسب زیبایی! همین كه امام علاقه ی او را به آن اسب دانست از آن پیاده شد و آن را به وی سپرد.
روزی در اعتكاف و در حال طواف بود كه مردی آمد و گفت: طلبكار مرا تهدید كرده و آبرویم در خطر است. امام طواف را قطع كرد و با او به نزد طلبكار به راه افتادند. ابن عباس گفت: گویا فراموش كرده اید كه در اعتكاف به سر می برید (و نباید از مسجد بیرون روید)!
امام فرمود: «رفع حاجت مؤمن امری ضروری است و برابر با سالیان دراز عبادت پروردگار».
گاه مالی را قرض می گرفت و در راه خدا زكات یا صدقه
[ صفحه 47]
می داد، و از این رو در اثر بخشندگی فوق العاده، به هنگام مرگ دیونی داشت كه بعدها ادا شد.